Eind 2016 was ik op de wonderschone Filipijnen. Hoewel de vakantie met een domper eindigde door een hardnekkige aanval van koorts en andere fysieke malheur, waande ik me een paar weken in het paradijs op aarde. Eindeloze witte zandstranden, een adembenemende onderwaterwereld, prachtige natuur en bovenal vriendelijke mensen. Het is even wennen dat je de hele dag wordt aangesproken als ma’am – zeker als je je (nog) geen mevrouw voelt – maar het ontbreekt je als reiziger aan niets.
Toen ik op de Filipijnen verbleef, was president Rodrigo Duterte net een paar maanden aan de macht. Zijn ‘War on Drugs’ had de eerste sporen achtergelaten, maar pas medio 2017 zou blijken hoe bloedig, meedogenloos en ook willekeurig die strijd in de praktijk is. In het buitenland had men tijdens mijn bezoek al met gefronste wenkbrauwen kennis genomen van de stevige taal van Duterte, maar het werd toen veelal nog afgedaan als grootspraak. Ook leek voor de buitenwacht op dat moment de strijd van islamitische rebellen in de zuidelijke provincie Mindanao in rustig vaarwater beland. Hoe snel kan het veranderen. In 2017 buitelt het verontrustende nieuws uit en over de Filipijnen over elkaar heen.
Mijn vakantie in de Aziatische archipel begon in Manilla. Een hectische, uitgestrekte en weinig aantrekkelijke miljoenenstad waar je net zo makkelijk puissant rijke als straatarme Filipino’s tegen het lijf loopt. Zoals in elke metropool moet je weten waar je wel maar vooral beter niet kunt komen. In dat (kleine) deel van de stad dat ik bezocht, heb ik me opvallend veilig gevoeld en tegen de verwachting in ook goed vermaakt. Ik keek dan ook raar op toen ik dit voorjaar opeens berichten las van een vermoedelijke terroristische aanslag op een bij toeristen populair resort in Manilla. Het bleek uiteindelijk om een eenmansactie te gaan, maar het is veelzeggend dat enige tijd onduidelijk was of IS wel of niet achter deze actie zat. Het leek alsof het terrorisme was opgerukt naar het noorden…en gelet op de rumoerige maanden die er aan vooraf waren gegaan was niemand daar echt door verrast. Ook al bleek het achteraf niet waar te zijn.
Maar goed, laat je je als reiziger tegenhouden door incidenten? Om eerlijk te zijn weet ik niet wat ik had besloten als ik voor komend najaar plannen had om naar de Filipijnen te gaan. Het is in elk geval verstandig om het nieuws en de reisadviezen goed bij te houden. En ter plaatse alert te blijven. Al is dat sowieso aan te raden.
Mijn Filipijnenreis bestond behalve Manilla uit een bezoek aan drie eilanden: Siargao in het verre zuidoosten en de eilanden Bohol en Palawan, allebei veelbezocht en populair onder buitenlanders. Siargao hoort formeel bij de provincie Surigao del Norte en ligt relatief dichtbij Mindanao. Voor beide geldt een negatief reisadvies, maar Siargao wordt als veilig beschouwd. Ik kan niet anders dan dat – op dat moment in elk geval – volmondig beamen. Wat een charmant en verrassend leuk eiland is dat. Maar goed, aan de charme van Siargao heb ik eerder een aparte blogpost aan gewijd, dus wie er meer over wil weten, verwijs ik graag door.
Bohol ligt op korte afstand van Cebu, het toeristische hart van de Filipijnen. Het eiland zelf is een populaire bestemming vanwege de Chocolate Hills en de piepkleine tarsier die je hier kunt zien, maar ook omdat Bohol een van de beste duiklocaties van de hele archipel is. Het was dan ook schrikken om een paar maanden na mijn verblijf op dit eiland te lezen dat juist hier het leger een kopstuk van terreurgroep Abu Sayaf had gedood, waarna een vuurgevecht volgde. Het was opnieuw een deuk in het relatief veilige imago dat de Filipijnen zorgvuldig hadden opgebouwd de laatste jaren. De eerste buts was gekomen toen gedetailleerde reportages en fotoverslagen verschenen in de Westerse media over de War on Drugs in met name Manilla.
In het voorjaar van 2017 wist de hele wereld opeens waar de stad Marawi lag. IS-strijders hadden de zuidelijke stad ingenomen en president Duterte kondigde de staat van beleg af. Desondanks kost het Duterte moeite om de opstandelingen in het zuiden van de Filipijnen onder controle te krijgen. De gruwelijkste verhalen kwamen en komen naar buiten: christenen die hun leven niet zeker zijn, vrouwen die als seksslaven worden gebruikt… het is er ook na een felle strijd allesbehalve rustig.
Maar goed, om terug te komen op de vraag of ik met deze wetenschap opnieuw naar de Filipijnen zou afreizen? Ik vermoed van wel. Om eerlijk te zijn denk ik dat het in West-Europa de afgelopen jaren een stuk gevaarlijker is gebleken dan veel andere plaatsen in de wereld. Denk alleen al aan de aanslagen in Parijs, Brussel, Berlijn, Londen en Manchester. Als je honderd procent zeker wilt weten dat je veilig bent, kun je tegenwoordig vrijwel nergens meer heen. Angst is in het leven doorgaans een slechte raadgever. Ik kies daarom liever voor gezond verstand als mijn reisgezelschap.
boerenkoolmetsambal 