boerenkoolmetsambal

Op het treinstation van het vliegveld van Malaga, aan de Spaanse Costa del Sol, staat een aangename welkomstboodschap aan een ieder die zojuist is gearriveerd: het is hier eigenlijk altijd lekker warm. En zonnig blijkbaar. Waarom heet dit gebied anders de Costa del Sol? Dus toen ik na een lange, eeuwigdurende winter in Nederland – oké, ik beken, overdrijven is ook een vak – toe was aan een paar dagen zon in april leek het zuiden van Spanje me wel een veilige keuze. Op naar Andalusië!

De week voordat ik naar het zuiden van Spanje zou vliegen was het er heerlijk voorjaarsweer. Zonnig, een graad of twintig of iets daarboven. Net wat ik nodig had. Helaas voor mij werden de weersvoorspellingen hoe dichterbij mijn vakantie kwam, steeds slechter. Echt koud zou het niet worden, maar wel nat. Tsja en voor een graad of 13 met buien had ik ook gewoon in Nederland kunnen blijven. Toch?

Niettemin stapte ik vol goede moed in het vliegtuig. Het zou vast meevallen met dat slechte weer. Of in elk geval, zou het toch echt beter zijn dan in Nederland. Dat kon toch bijna niet anders? Mijn optimisme werd meteen op de proef gesteld, toen ik de weg tussen het vliegveld van Malaga en het daartegenover gelegen treinstation moest oversteken. Het begon te regenen. Oer-Hollands weer op een paar duizend kilometer van huis. Lekker begin van de vakantie.

Afgezien van die wat teleurstellende welkomstspetters was ik wel verrast hoe gemakkelijk Malaga het bezoekers heeft gemaakt. Zoals gezegd: steek de weg van het vliegveld over, koop voor nog geen twee euro een treinkaartje en een kwartier later stap je uit in hartje stad. Hoe simpel kan het leven zijn?

Zodra je het station verlaat ademt de stad een aangename sfeer uit. Het zal dat doorgaans fijne klimaat zijn, de nabijheid van de Middellandse Zee, fijne stranden en al het prachtigs dat Andalusië te bieden heeft binnen handbereik. Met dank aan een uitstekend trein- en busnetwerk is heel Andalusië, maar eigenlijk ook de rest van Spanje uitermate goed te bereizen en bereiken.

Maar goed, eerst Malaga maar eens verkennen. De eerste nacht verbleef ik in de oude binnenstad. In het kloppend hart van Malaga. De stad die er schoon, fraai, misschien zelfs iets te aangeharkt naar mijn smaak bij ligt. Het is aan de hoeveelheid hotels wel te zien dat dit een populaire toeristenbestemming is. Dat valt me ook de volgende dag op, als er weliswaar een waterig zonnetje schijnt, maar het kwik toch echt niet boven de 18 graden uitkomt. Koud genoeg voor Spanjaarden om nog even weg te duiken in een dikke jas, maar warm genoeg voor menig toerist om in korte broek en teenslipper de stad te verkennen. We zijn immers op vakantie!

De oude binnenstad van Malaga is redelijk overzichtelijk, maar goeddeels autovrij, dus heerlijk om wat in rond te dwalen en te struinen. Dan kom je vanzelf de alcazaba tegen, het oude Moorse fort dat op een heuvel tegen de binnenstad is gebouwd. Naar het schijnt is dit de best bewaard gebleven alcazaba in Spanje.

Het is een fijne wandeling naar boven langs fleurige bloemenperken, onder fraaie bogen door en vooral met uitzicht op de stad, de baai en de haven en de Middellandse Zee. Als ik me had verdiept in de geschiedenis van deze citadel had ik op deze plek vast heel veel wetenswaardigheden kunnen delen, maar ik heb vooral genoten van het klimmetje en de uitzichten. Even verderop, opnieuw een lekkere wandeling naar boven, ligt het iets hoger gelegen verdedigingsfort Gibralfaro. Ook hier geen historisch verantwoorde teksten mijnerzijds, maar vooral herinneringen aan een fijne wandeling en fraaie uitzichten. Ik denk dat ik zo blij was met het voorjaarszonnetje dat ik vooral bezig was daarvan te genieten in plaats van alle informatie uit folders en reisgidsen uit mijn hoofd te leren. Evengoed zou ik een ieder aanraden de alcazaba al dan niet in combinatie met Gibralfaro te bezoeken. Ze horen bij Malaga en haar geschiedenis.

Datzelfde geldt voor Picasso. De beroemde schilder werd geboren in Malaga. En al woonde hij maar tien jaar in deze stad, hier is de kiem gelegd voor meesterwerken als het wereldberoemde en indringende Guernica. Je kunt het geboortehuis van Pablo Picasso bezoeken of het Picasso-museum. Hier hangen weliswaar niet zijn beroemdste werken, maar je ziet wel duidelijk dat Picasso een veelzijdig schilder was die niet steeds hetzelfde kunstje herhaalde.

Malaga is sowieso een prettige stad om te verblijven als het weer even tegenzit.

Voldoende cafés, winkels en musea om een dag (of langer) overdekt en dus droog door te brengen. Behalve het Picasso-museum is er ook een dependance van Centre Pompidou, een vestiging van Carmen Thyssen (een van de drie grote musea in Madrid), een museum voor moderne kunst en een naar het schijnt interessant maar vooral verrassend leuk automobielmuseum.

Na een paar dagen Malaga vond ik het tijd om verder te kijken. Vooraf had ik in het midden gelaten welke stad ik deze week nog meer wilde bezoeken. Granada misschien, vanwege het Alhambra dat je toch echt een keer gezien moet hebben? Of Cordóba om daar de Mezquita te bezoeken? Of zou het toch Sevilla worden, daar is het immers altijd lekker warm? Dat laatste was overigens niet het geval en aangezien ik al eens in Sevilla was geweest en een herhaalbezoek sowieso in de planning zit, werd het een kwestie van kiezen tussen Cordóba en Granada. Zoals vaker liet ik mijn keuze afhangen van het weer. In dit geval viel de keuze op de stad waar het weer het minst slecht was: Cordóba.

Deze stad ligt nog geen 150 kilometer ten noorden van Malaga. Het binnenland in dus. Ongeveer een uur met de trein of dik twee uur met de bus. Een enkeltje met de trein kost drie tot vier tientjes. een enkeltje met de bus koop je al voor 12 euro. Ik koos voor de bus. Busmaatschappij Alsa biedt reizigers wifi aan boord, je kunt je telefoon onderweg opladen en de stoelen zijn voor een rit van twee uur behoorlijk comfortabel. Kortom: niks mis mee.

Veel meer dan Malaga biedt de oude binnenstad van Cordóba veel, heel veel kruip- en sluip-door-steegjes, vooral in de pittoreske joodse wijk met zijn schattige steegjes en straatjes. Hoewel ik doorgaans redelijk snel mijn weg kan vinden in een stad, raakte ik toch af en toe gedesoriënteerd. Echt verdwalen is moeilijk in het centrum, maar het kwam wel voor dat ik op een andere plek uitkwam dan gedacht. Dat deed ik dan wel consequent, want ik begon de plekken te herkennen waar ik toch weer de fout in ging. Maar ach, als je niets hoeft en vooral probeert een stad in je op te nemen, is (ver-)dwalen eigenlijk alleen maar leuk.

Letterlijk en figuurlijk hoogtepunt in Cordóba is de mezquita. Het immense bouwwerk is van oorsprong een moskee, maar sinds de dertiende eeuw in gebruik als kathedraal. Van binnen en van buiten zijn beide geloven op een fascinerende manier met elkaar vermengd geraakt. Het meest in het oog springend zijn de honderden zuilen met dubbele bogen.

Een bezoek aan de betoverend mooie mezquita breng je nooit alleen. Het is dé toeristische trekpleister van Cordóba. Dus je weet je omringd door schoolklassen en busladingen vol buitenlandse gasten. Wie op zoek is naar een iets rustiger moment kan ik vooral aanraden om al om 8.30 uur voor de poort te staan. Van 8.30 tot 9.20 uur is de mezquita gratis te bezoeken (normale entreeprijs 10 euro). Dat is al prettig, maar nog prettiger is het dat tijdens dit gratis klein uurtje groepen niet welkom zijn. Dus nee, je bent nog steeds niet de enige bezoeker, maar je wordt niet onder de voet gelopen door scholieren op excursie of een groep Aziaten die op zoek naar de perfecte selfiespot niet in de gaten hebben dat er ook nog anderen zijn. Dat dit ook het oefenuur voor de organist is, geeft het geheel een wat serene sfeer. Helemaal passend bij de mezquita die nu kathedraal is.

Ik begon dit verhaal misschien wat negatief met geklaag over slecht weer. Wat zal ik ervan zeggen: ik ben een goed ingeburgerde, nee goed geïntegreerde Nederlandse met Chinese roots.

Zonder gekheid: natuurlijk had ik gehoopt op wat hogere temperaturen en meer zonneschijn. Liever had ik die paraplu niet hoeven kopen of een slechtweerprogramma moeten bedenken. Maar ondanks het tegenvallende weer heb ik ongelooflijk genoten in Malaga en Cordóba. De gemoedelijke sfeer is onovertroffen, er is in beide steden volop fraais te zien en ze bieden een meer dan ruime keuze aan restaurants, cafés en terrasjes. Dat kon ik zien en voelen, zelfs door de regenbuien heen. Kun je nagaan hoe lyrisch ik moet zijn geweest als het weer gewoon goed was geweest.