Nog even en dan sta ik weer op Schiphol. Backpack op m’n rug en reisvlinders in mijn buik. Dat gevoel van opwinding maakt in de weken voorafgaand aan vertrek steeds meer meester van me. Ik heb het internet afgestruind op zoek naar informatie over mijn volgende bestemming en mijn reisgids ken ik bijkans uit mijn hoofd, maar het blijven woorden en plaatjes die pas betekenis krijgen als ik voet zet aan de grond van het verre oord. Tot die tijd word ik heen en weer geslingerd tussen voorpret, gezonde reisspanning en een incidentele aanval van onzekerheid.
Door de bank genomen reis ik alleen en kan ik het meestal goed met mezelf vinden. Een groot deel van het reisplezier haal ik uit de ontmoetingen onderweg. Hoewel ik uit ervaring weet dat het onterecht is, zijn er heel soms van die momenten dat ik bang ben dat ik geen gelijkgestemden zal treffen. Eenmaal op weg, blijkt die angst al snel ongegrond. Het is telkens weer – bijna kinderlijk – eenvoudig om contacten te leggen. Misschien wel juist als je in je uppie bent. Soloreizen heeft mijn wereld groter gemaakt. Niet alleen door de landen die ik heb bezocht, maar vooral door de mensen die ik heb ontmoet en de vrienden die ik heb gemaakt.
Soms mondt een ontmoeting uit in een gezellig gesprek of in een spontaan boottochtje (Pokhara – Nepal)Soms kun je opeens een festival meevieren, waarvan je anders maar bar weinig had begrepen (Houay Xai – Laos)
Om alleen te reizen hoef je geen held te zijn. En je bent ook niet zielig. Althans, ik ben veel, maar geen held en zielig voel ik me allerminst. Ik ben gewoon een jonge vrouw, die zoveel mogelijk van de wereld wil zien. Niets meer en niets minder.
Toch vergt een solovakantie of -reis misschien net iets meer voorbereiding dan gewoon. Immers: hoeveel fantastische mensen je onderweg ook ontmoet, uiteindelijk ben je op jezelf aangewezen. Dus alles wat je mogelijk nodig hebt, moet je zelf meenemen. Kleding, medicijnen, toiletspullen, geheugenkaarten, kabels, opladers en wat er verder maar van pas kan komen. Tegelijkertijd wil je voorkomen dat je rug en schouders bezwijken onder het gewicht van je backpack. Gelukkig wegen twee belangrijke elementen vrijwel niets. Meer dan thuis moet je als alleenreiziger – en helemaal als vrouw – je gezonde verstand gebruiken. En durven vertrouwen op je intuïtie.
En opeens wordt de toekomst van jou en je nieuwe reisvrienden voorspeld in Bagan – Birma/Myanmar
Hoewel ik vooraf het liefst zo weinig mogelijk van de route en overnachtingen vastleg, zorg ik er wel altijd voor dat ik een bed heb voor de eerste nacht. Het liefst heb ik ook een lift naar het ho(s)tel geregeld waar ik verblijf. Na een lange vermoeiende reis, in een andere tijdzone en een vreemde stad kan het nogal overweldigend zijn om een slaapplek te vinden. Om over het onderhandelen met een taxichauffeur in den vreemde nog maar te zwijgen. Een jetlag kan het gezonde verstand aardig van zijn stuk brengen. Dus lang leve het internet. Dankzij sites als Tripadvisor, hostelworld en booking.com is het gemakkelijk om thuis op de bank een prettige kamer op een goede locatie te vinden. En valt het toch tegen? Dan kun je na een goede nachtrust altijd nog op zoek gaan naar een alternatief.
Een toevallige ontmoeting kan ook leiden tot een rondleiding op de motor in de omgeving
Veel mensen vragen me of het wel veilig is om alleen te reizen. Het eerste antwoord dat ik geneigd ben te geven is ‘ja natuurlijk’, maar uiteraard ligt het wat genuanceerder. Misschien kan ik beter zeggen dat het niet per se onveilig is om – als vrouw – alleen te reizen. Een en ander is mede afhankelijk van de bestemming, maar zeer zeker ook het gedrag van de reiziger. En daar komen gezond verstand en intuïtie weer om de hoek kijken. In het algemeen geldt voor mij ‘better safe than sorry’, ofwel liever te voorzichtig vooraf dan spijt achteraf. Doe geen dingen die je thuis ook niet zou doen, maar wees ook niet te achterdochtig. Vertrouw op dat stemmetje van binnen en durf te genieten.
Een andere vraag die me vaak gesteld wordt is of het leuk is om alleen te reizen. Mijn antwoord daarop is een volmondig ja. Gevolgd door een maar. Ja, het is heerlijk om alleen te reizen, maar… Eerlijk
Met sommige reisvrienden klikt het zo goed, dat je na thuiskomst contact houdt en elkaar zelfs nog weleens opzoekt
is eerlijk, soms is het ronduit onhandig, vervelend of saai om in je uppie op pad te zijn. Sta je bepakt en bezakt op een busstation, moet je opeens naar de wc. Met bagage en al wordt zo’n krap Aziatisch toilethokje al snel een ruimte waar je letterlijk je kont niet kunt keren. En als je ziek wordt of anderszins tijdelijk bent uitgeschakeld is er niemand die naar je omkijkt. Da’s vervelend, maar niet onoverkomelijk. Door de bank genomen echter, is het heerlijk om alleen te reizen. Zit je ergens met me, myself and I koffie te drinken of in bus/boot/trein dan duurt het nooit lang voor je aanspraak hebt. Meestal resulteert dat in een gezellig gesprek, soms in reisgezelschap voor een of meerdere dagen en heel af en toe zelfs in een dierbare vriendschap.
Terwijl ik dit schrijf, voel ik de reisvlinders in mijn buik fladderen. Ik kan niet wachten tot ik weer op pad ga. Met me, myself en al die mensen die ik nu nog niet ken.
boerenkoolmetsambal 